بـﮧ خودم مـﮯگویم : « قوﮮ بآش! »

بـﮧ خودم مـﮯگویم : « مهم نیست! »

شڪ ڪردטּ را بـﮧ خود مـﮯآموزم ڪـﮧ

آیـــا

ارزشش را داشت دارد ؟!

خودم را آرام مـﮯڪنم با ایـטּ حرف ڪـﮧ

همیشـﮧ وقت هست برآﮮ ... فراموشـﮯ!!!

ولـﮯ...

آخر همـﮧ ایـטּ ها ایـטּ است ڪـﮧ

مـטּ غمگینم ...

و دلتنگ ِ او !

ڪﮧ با مـטּ نیست . . .

و بودش با دیگرﮮـــست !

نـِمـﮯدانم آخر ڪار از نــبودش دق خواهم ڪرد

یا از بودنش با دیگرﮮ... ؟!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: